Emergency!!!

Tijd voor een nieuwe blog, tijd voor een nieuwe week en tijd voor een nieuwe plek. Deze week besloot ik door te brengen op de ER oftewel emergency room. Vooraf had Elena wel iets verteld over hoe het er daar aan toe gaat, dus niet geheel onvoorbereid liepen Connor en ik maandag de ER binnen. De hele week verliep redelijk traag en veel grote ongelukken of ernstig zieke mensen werden er niet binnen gebracht. De zorg op de seh gaat natuurlijk op z'n Nepalees. Iedereen moet eerst betalen voor ze zorg ontvangen (voor degenen te ziek om dit zelf te doen aan de balie wordt dit vaak door een familielid gedaan). Als na het eerste onderzoek blijkt dat er bloed afgenomen moet worden, mag het familielid naar de balie om de benodigde spullen te kopen, zodat dit gedaan kan worden. Dit is best een aparte gewaarwording in vergelijking met wat we in Nederland gewend zijn. Toch, dit went snel en na de eerste paar patiënten keek ik niet meer gek op. Verder is het concept "nepali time" ook hier van toepassing. Alles wordt rustig aangedaan en niemand kijkt gek op als iets een uurtje of twee uurtjes langer duurt dan normaal, ook al kan dit voor de zieke patiënt van levensbelang zijn. Dit brengt me meteen tot het moment wat me hier het meest bij zal blijven en dat is niet echt in positieve zin. Mijn eerste dag werd er een patiënt binnen gebracht, vrouw, jaar of 70-80, met mogelijk een septische shock. Voor degenen die niet weten wat dit is, Google het maar. Belangrijkste om te weten is dat zo'n patiënt ieder moment onderuit kan gaan en snel therapie nodig heeft. Omdat het hier wel om een infectie gaat is het noodzaak om snel de oorzaak te vinden. De dokters hadden dus geregeld dat deze patiënt snel naar de rontgen kon voor een longfoto en een echo van de buik. Hier begon mijn ergernis. Het transport van patiënten hier wordt namelijk gedaan door dezelfde personen die de ER schoonmaken, ongeacht hoe ziek de patiënt is. Deze schoonmakers hebben totaal geen verstand van de situatie van de patiënt en hebben geen idee wat ze moeten doen als er iets mis gaat. Verder hebben ze ook totaal geen opleiding of training gehad in hoe in te grijpen, hoe te transporteren en dergelijke. Het begon al met dat de schoonmaker het bed head-first wil vervoeren. Dit hoort niet want zodra je nu ergens per ongeluk tegenaan botst is het hoofd het eerst wat mogelijk gewond raakt. Ze spreken alleen jammer genoeg geen woord Engels dus kon ik ze dit niet duidelijk maken. Connor en ik gingen mee naar de rontgen aangezien het verder rustig was en dat was maar goed ook. De patiënt kreeg zuurstof om haar in haar ademhaling te ondersteunen en ze had dit ook nodig om haar saturatie goed te houden. Tijdens het transport was de schoonmaker zo bezig met waar we heen moesten dat ze niet door had dat het zuurstofmasker afgevallen was. Met een hand het bed voortduwend probeerde ik met m'n vrije hand het masker weer op haar gezicht te krijgen, wat gelukkig enigszins lukte. De in grote getalen aanwezige familie keek maar een beetje toe. Eenmaal aangekomen bij de röntgen begon het transport naar de tafel voor de röntgenfoto. De schoonmaker had wederom de leiding (die ik op geen enkele manier over kon nemen omdat niemand Engels sprak. Ze wilde de hulp van zeker 5 familieleden en Connor en ik. De patiënt optillend via het laken waar ze op lag en op een bijna onmogelijke manier naar de tafel dragen was de manier waar het op zou moeten gaan. Enige wat ik kon doen om het enigszins veiliger te maken was Connor vragen zijn handen onder het lichaam van de vrouw te houden zodat hij haar kon opvangen mocht ze vallen. Wonder boven wonder ging het goed en ook het transport terug naar het bed lukte. Daarna snel door naar de echo (15 meter lopen), waarbij ik maar weer de verantwoordelijkheid nam om het zuurstofmasker Weer op onze patiënt te plaatsen aangezien onze schoonmaakster weer te druk met van alles en nog wat was. Echo ging goed en snel, maar wat daarna gebeurde was voor mij de druppel. Deze patiënt moest zo snel mogelijk terug naar de ER om weer aan de monitor te komen zodat ze in de gaten gehouden kon worden voor eventuele achteruitgang. Ik stelde voor dat Connor en ik haar terug zouden rijden terwijl een familielid of de schoonmaakster zou wachten op foto en echouitslag, maar nee. De schoonmaakster hield ons gewoon tegen en wilde per se wachten, niet wetend wat er met de patiënt zou kunnen gebeuren. Zelfs de familie zag de ernst van de situatie in en probeerde het bed voort te duwen. Toen alles eenmaal aanwezig was konden we terug en gelukkig is alles goed gegaan en kwam ze veilig terug op de SEH. Dit was ook het einde van m'n dienst en ik kon fijn stoom afblazen in het zwembad van hotel global. Tijdens het ritje terug van rontgen naar ER, kwamen we Elena tegen en ze vertelde me later dat ze bang werd van mijn gezicht op dat moment.
Donderdag tijdens onze nachtdienst vonden we de patiënt terug op de intensive care. Blijkbaar was ze vlak na terugkomst ingekacheld en had ze de IC nodig voor betere bewaking en eventueel ingrijpen. Gelukkig is dit niet gebeurd terwijl we aan het transporteren waren aangezien ik de enige aanwezige was met een beetje medische kennis.
Deze hele gebeurtenis heeft wel m'n ogen geopend voor hoe verschillend sommige dingen kunnen gaan en ik heb hier ook een aantal wijze lessen uit kunnen trekken die me de rest van mijn leven bij zullen blijven.

De rest van de week was het erg rustig en heb ik me vooral bezig gehouden met Connor (die een pre-med is) van alles uit te leggen, wat erg leuk is om te doen. Donderdag was het tijd om samen met Elena en Connor een nachtdienst te doen. We starten om 9 uur s ochtends tot 13 uur. Daarna heerlijk rustig aan doen en na een vroeg diner startte onze dienst om 19:00 en konden we tot 7:00 door. De eerste paar uren gingen snel. Tot ongeveer 23:00 kwamen er regelmatig patiënten binnen, variërend van de oude COPD-er tot de verkeersongevallen. Er werden onder andere drie dronken jongens binnengebracht die geknokt hadden met iemand anders (we kregen niet duidelijk of dit een of meer personen waren). Hun verwondingen moesten gehecht worden en eindelijk kon ik daadwerkelijk iets doen. Een van de dokters liet mij de wenkbrauw van een van de dronkelappen repareren. Heerlijk om weer eens wat te doen.
Na de nachtdienst was het tijd om een dagje te rusten en ons klaar te maken voor een nieuwe weekend trip. Deze keer zouden we vergezeld worden door Drew (de grote Amerikaanse rugbyspeler) en Andrew (de kleine Australische rugbyspeler), die deze week gearriveerd waren. Het plan was om te gaan raften, maar helaas was het weer te slecht en besloten we met z'n vijven naar gorkha te gaan voor een relaxed weekendje met een paar biertjes. Dit bleek een goed plan te zijn en het was een heerlijk weekend waarbij er volop genoten werd van biertjes op het balkon van het hotel onder het genot van klassiekers van the Rolling Stones en vooral Frank Sinatra!

Volledig uitgerust gingen we weer terug en kon ik me voorbereiden op een weekje waarin ik de orthopedie poli zou combineren met drie dagen in de operatiekamers, maar daarover schrijf ik meer in mijn volgende blog.

Tot snel.

Ps. Tijdens mijn tijd in ER is er nog veel meer gebeurd wat op verschillende manieren indrukken op mij achtergelaten heeft, maar dat is teveel om hier allemaal uit te schrijven en zal ook niet allemaal even interessant zijn om te lezen.