The first week

Lange tijd zonder blog nu. Maar ja het internet hier in Nepal is niet zo betrouwbaar als het is in Nederland dus mogen we hier soms al blij zijn als het eventjes werkt. Ik ben hier natuurlijknal langer dus m'n blog loopt flink achter maar dat ga ik maar proberen bij te halen ik de loop van de tijd

Sinds mijn vorige stuk is er dan ook al best wat gebeurd.
Allereerst ben ik vroeg in de ochtend na mijn tweede nacht in Kathmandu vertrokken richting Chitwan. Een regio die meer zuidelijk ligt in de richting van India. Om 6:30 moest ik met al m'n spullen klaar staan in de hotel lobby om te vertrekken richting de bus. 2 andere vrijwilligers zouden ook die kant op vertrekken, maar ik had nog niet de kans gehad ze te ontmoeten. In de lobby werd ik opgevangen door Rajan, een van de staff members van Projects Abroad, die ons op de reis zou vergezellen en zorgen dat we goed aan zouden komen. De twee vrijwilligers die ook nog die kant op vertrokken waren Cassandra, een pre-medical student, en Ji Won, een nursing student oorspronkelijk uit Korea, maar die nu in de states studeert. (Ja het zit hier erg vol met volunteers uit de states) Een kort taxiritje bracht ons bij het buspark waar de bus al op ons stond te wachten en konden we, sa,en mert nog vele anderen, richting chitwan vertrekken. Het was een prachtige maar lange busrit. In totaal ongeveer 6 uur reizen. Het was wel mooi om de overgang van het uitzicht te volgen. Vanaf Kathmandu, waar het uitzicht vooral bestond uit huizen en kale bergwanden, ging dit hoe langer de reis duurde , van groende bergwanden over in jungle achtige landschappen. Met deze verandering ging ook de temperatuur alsmaar omhoog.
Aangekomen in chitwan, reden we naar het stadje bharatpur. Hier staat het hotel global, waar we verder opgevangen zouden worden voor onze introductie. Bharatpur is ook waar het ziekenhuis staat waar ik aan de slag zou gaan (op maar 5 minuten lopen van dit hotel. Het was wel zweten geblazen, wantt de temperatuur is hier gemiddeld rond deze tijd boven de 40 graden en dat in combinatie met de hoge vochtigheid, maakt afkoelen niet makkelijk.
Onze introductie bestond uit een lunch, praatje over de cultuur hier en waar we dus op moeten letten, mogelijke culture-shock, en verder de belangrijke plekken in de buurt.
Na een korte rondleiding door de buurt waarbij we in de supermarkt toevallig een paar medevrijwilligers tegenkwamen was het tijd om in hotel global de rest van de vrijwilligers te ontmoeten. Ook ontmoetten we hier Binod, de regional manager, die ons meer kwam vertellen over onze hostfamilies. Hierna was het tijd voor de eerste volunteer meeting, waarbij alles van de afgelopen week besproken kan worden. De verdeling over de verschillende afdelingen word ook daar bepaald. Ik had geluk en kon meteen mijn plek binnen orthopedie veilig stellen voor een week. Na de meeting was het tijd voor een potje waterpolo in het zwembad van het hotel. Hierna met de taxi op weg naar krishnapur, waar mijn hostfamily woont. Mijn hostfamily bestaat uit vier personen: tanka (de vader), goma (de moeder), sweeti (dochter) en swigar (zoontje (en geen idee of ik z'n naam goed geschreven heb)). Het is een open en erg gezellig gezin. Tanka spreekt niet veel Engels, maar met goma kan je redelijk goed praten. Sweeti krijgt veel Engels op school en ook daar kan je wel een gesprek mee voeren. De 5-jarige swigar is net een klein aapje en vind het vooral erg mooi om met de mannen mee te doen. Als welkom kreeg ik een tikka (de bekende rode stip op je voorhoofd) wat een zegen is.
Ook was het tijd om mijn huisgenoten te ontmoeten. Er zijn nog twee volunteers die bij dit gezin verblijven. Elena, een 19-jarige nursing student uit Amerika en Line, een 20-jarige Deense die geneeskunde wil gaan studeren. Deze avond was het ook tijd voor mijn eerste echte Nepalese avondmaal: dhalbat. Dhalbat is rijst (bat), met linzensoep(dhal), waar vaak een curry bij gegeven wordt. Dit zal ik bijna elke avond gaan eten. Leuk on te weten, hier eten we heerlijk met onze handen!

De volgende dag was het tijd voor m'n eerste dag in het ziekenhuis! Vanaf nu zulke. De verschillende dagen ook korter beschreven worden anders wordt dit wel een heel lang verhaal.
Allereerst, tijd om een rondleiding door het ziekenhuis te krijgen en de orthopeden te ontmoeten. Daarna lekker meedraaien op de polikliniek. Zelf patiënten zien gaat niet aangezien ik geen Nepalees spreek en de patiënten geen Engels. De dokters gelukkig wel en die leggen de casus uit en laten me meekijken naar de röntgenfoto's. Naar mate de dagen vorderden laten ze me ook meedenken in de behandeling en gaan ze mijn kennis steeds meer testen. Dit maakt het wel een stuk leuker dan alleen meekijken. Behalve een poli hebben ze ook een verpleegafdeling en ga ik ook regelmatig mee met de visiteronde. De verpleegafdeling is heel anders dan we in Nederland gewend zijn. Het is een grote zaal vol met bedden. In totaal is er plek voor zo'n 40 patiënten volgens mij. Je hebt absoluut geen privacy in iedergeval. Maarja in Nepalese cultuur is ook eigenlijk alles wat je hebt voor algemeen gebruik (als in: iedereen die het ziet liggen pakt beton en gebruikt het als ze het nodig hebben), dus je hoeft ook niet raar op te kijken als familieleden van een andere patiënt met de visite staan mee te luisteren en te kijken.

Vrijdags was het tijd voor dirty day. De dag waarop de volunteers de handen uit de mouwen steken voor de plaatselijke bevolking. Het programma was plantjes planten en helpen schoonmaken in een van de weeshuizen in bharatpur. Eigenlijk was het hier veels te warm voor, maar gewapend met genoeg gevulde waterflessen kwamen we met z'n allen al een heel eind. (Vergeten te melden, we zijn op dit moment met zo'n 20-25 volunteers waarvan 3 mannen, incl ikzelf)

Het weekend was het tijd voor een tripje. Een grote groep zou het nationaal park in gaan, maar dat leek me veel te druk ook al had ik graag mee gewild. Tijdens de volunteermeeting waren op het spontane idee gekomen om met een kleiner groepje (3 in totaal) naar bandipur te gaan. Dit dorpje op ongeveer 3-4 uur reizen, ligt meer in de bergen en is daardoor een stuk koeler. Ook zouden we daar de zon kunnen zien opkomen of ondergaan over de himalayas (tijd om dingen af te gaan strepen van mijn Bucket list). Zaterdagochtend vroeg vertrok ik met Hannah (uit nieuw Zeeland) en Elena dus richting bandipur. Daar aangekomen leken we de enige gasten in het hotel te zijn. Het duurde meer 1,5 uur voordat we onze lunch kregen (we hebben zelfs een weddenschap afgesloten over wie het dichtst bij de tijd zou zitten die ik won met m'n 1,5 uur en ze moeten nog boodschappen doen (wat bleek te kloppen)). De rest van de dag hebben we door het dorpje gewandeld, de bergen in gegaan en vooral gerelaxt. Diner in een klein restaurantje in het dorp en daarna van een welverdiend biertje genieten en slapen om de volgende dag vroeg op te kunnen. Helaas was het te bewolkt om überhaupt de himalayas te zien, dus zonsopgang of ondergang kon nog niet afgevinkt worden. Plan was om naar de grotten te gaan overdag, maar aangezien een van de dames zich niet zo lekker voelde besloten we maar rustig aan te doen, in het hotel te blijven kaarten en op tijd terug te reizen. Al met al een heerlijk ontspannen eerste weekend, wat ik wel kon gebruiken.

In de komende paar dagen zal ik proberen wat te posten over mijn eerste volledige week bij de ortho (hierboven was kort samengevat) en over m'n tweede weekend waarbij ik het nationaal park ingegaan ben om een ander punt van mijn Bucket list af te kunnen vinken.

Tot snel!

Ps: Some of you have been asking for an english version, but it is already hard to post just a dutch version so i'm probably not going to do that!