Lord of the leeches

In de nieuwe week zou ik drie van de 5 dagen doorbrengen op OK! We mogen maar met twee volunteers tegelijk in het ok complex zijn anders wordt het er te druk en het is natuurlijk een populaire plek waar iedereen wel heen wil (met name de pre-meds die vaak nog geen enkele ziekenhuis ervaring hebben en dit dus de eerste keer is dat ze er kunnen zijn). Op maandag zat ik een dagje op mijn thuisbasis, de ortho poli en dinsdags t/m donderdag was het dan tijd voor OK. Ook dit is natuurlijk grotendeels observeren en zelfs het feit dat ik bijna klaar ben met m'n opleiding maakt geen verschil. Ook de med students van hun eigen opleiding mogen op ok nog niets doen. Het operatiecomplex in het ziekenhuis verbaasde me in dat het er beter bij stond dan dat ik gedacht had. Natuurlijk wel een stuk primitiever dan wat we in Nederland gewend zijn, maar bijvoorbeeld de anaesthesietoren is een iets oudere variant van degene die in Nederland veel gebruikt wordt. Men probeert hier wel zo steriel mogelijk te werken, maar dit gaat soms door gebrek aan materiaal of opleiding van bepaald personeel lastig. Wel zie ik dat waar zowel het ziekenhuis zelfs nog in opbouw is (in bepaalde vleugels zijn de bouwvakkers aan het werk tussen de patiënten) dat ze ook met alle regelgeving, werkwijzen en dergelijken dezelfde opbouw doormaken. Met een aantal verschillende artsen heb ik gesprekken gehad over hoe ze verschillende processen zouden kunnen verbeteren en die vertelden ook allemaal dat het ziekenhuis een periode van zwaar weer heeft doorgemaakt, waarin het bijna failliet is gegaan (een van de twee grote investeerders stapte plots uit, toen het even wat minder ging, waardoor er bijna geen financiële middelen meer waren). Het ziekenhuis werkt op dit moment dus hard om alles te verbeteren en neemt dus ook graag dingen van ons volunteers aan als wij mogelijke tips hebben met betrekking tot hoe we het in het westen doen.
Tijdens de operaties zelf mochten we ook niet steriel staan dus helaas kan ik hier zelf maar weinig doen. Meeste tijd bracht ik door bij de orthopeden (lees: eigenlijk de volledige tijd). Ze doen hier vooral erg veel fractuurchirurgie en ik kom er meer en meer achter dat ik dat ook een er interessant deel van het werk vind. De orthopeden maken het nog wel zo leerzaam mogelijk voor me door mijn kennis regelmatig te testen. Laten mij de procedure samenvatten als ze klaar zijn, de röntgenfoto bespreken en mijn bevindingen noemen, wat het een stuk leuker maakt.

Donderdag was mijn laatste dag op OK en het weekend begon vroeg deze keer want met z'n vijven (Drew, Andrew, Elena, Connor en ik) vertrokken we vrijdags naar pokhara, een meer toeristische stad op een kleine 5 uur van bharatpur. Hier zouden we zaterdags meeten met een andere groep volunteers die ook pokhara op de planning hadden staan. Het was meteen ook het laatste weekend van Elena (die weer terug naar huis zou vertrekken) en Connor (die besloten had zijn laatste twee weken rond te trekken ipv vrijwilligerswerk te doen). Pokhara was een heerlijke stad om te zijn. De vele bars, restaurantjes (met westers eten) winkels, lakeside views maakten het tot een heerlijke ontspannend weekend. Zaterdagochtend heel vroeg de taxi gepakt naar sarangkot, een uitzichtpunt waar je, als het niet te bewolkt is, de zon kan zien opkomen over de himalayas (check, die kan van de Bucket list af). Verder stond er nog paragliden op het programma (altijd leuk met mijn "hoogtevrees", maar daar ben ik ook meteen van genezen). Pokhara ligt ook wat noordelijker dus was een stuk koeler wat ook een zeer welkome afwisseling was.
Josh (zie mijn eerste blog) die de annapurna conservation project deed zat niet ver van pokhara vandaan en aangezien hij maandags terug naar kathmandu zou gaan om terug te vliegen kwam hij vrijdags ook al naar pokhara om ons te meeten. Erg goed om hem weer terug te zien! Na een weekend met veel goed eten, biertjes en een paar mooie activiteiten (maar vooral erg veel eten en biertjes) was het op zondag tijd om afscheid te nemen van Elena. Drew, Andrew en ik hadden voor het weekend namelijk besloten om Connor te vergezellen op zijn trektocht en met z'n 4-en zouden we poonhill gaan bestijgen. De top hiervan ligt op 3210 meter hoogte en de trektocht zou ongeveer 4 dagen in beslag nemen.
De trek voelde bijna als de toch uit lord of the rings, met al de views tussen de heuvels door, de vele smalle gladde trappen die we moesten beklimmen, de bossen/jungles waar we doorheen liepen en zelfs het hele element van oorlog was aanwezig aangezien we, met name de laatste dag, de bloedzuigers van ons af moesten slaan. De trek was een heerlijke break van vier weken ziekenhuis en het is denk ik een van mijn betere beslissingen geweest hier. En de trek was het dubbel en dwars waard. Na twee dagen trekken zijn we de derde dag s ochtends voor zonsopgang poonhill opgeklommen (45 minuten van onze laatste verblijfplaats) om daar de zonsopgang te zien over het annapurna gebergte (onderdeel van de himalayas) en dit bleek nog mooier te zijn dan sarangkot. De foto's zeggen veel meer dan de woorden die ik kan gebruiken voor et beschrijven van de trektocht dus ik ga het niet eens proberen verder te beschrijven.
Terug aangekomen in pokhara was het een dagje bijkomen om de volgende dag terug te gaan richting bharatpur, maar dan zonder Connor die in pokhara bleef om vandaar nog een aantal dagen rond te trekken. De vrijdag dat we terug kwamen hebben we een beetje gechilld in hotel global en Andrew vertrok die avond naar Chitwan national park voor een nieuwe weekendtrip. Drew en ik bleven achter en hebben de zaterdag helemaal niets gedaan en zijn zondags (de Nepalese maandag) naar het ziekenhuis gegaan voor een dagje op OK.

De trek was een zeer welkome afwisseling van de weken in het ziekenhuis en het was heerlijk even weg de natuur in te gaan. De groep was denk ik de beste groep met wie ik had kunnen gaan.