A roommate

Ik heb weer eens een soort van betrouwbaar internet dus tijd om weer eens wat te plaatsen.

Na terugkomst uit bandipur was het tijd voor een volle week in het ziekenhuis. Een volle week orthopedie. Hoe het er in grote lijnen aan toe gaat heb ik in mijn vorige blog al verteld en dat was deze week niet anders. Mijn kennis werd meer en meer getest en ze lieten mij vaak eerste denken wat vervolgstappen in het onderzoek of behandeling zouden gaan zijn. Wat er hier aan ziektebeelden voorbij komt is deels gelijk maar voor een belangrijk deel ook heel anders dan wat we in Nederland zien. Er gebeuren hier erg veel RTA's (road traffic accidents) oftewel verkeersongelukken en iedereen die niet naar de emergency room hoeft hiervoor, komt een aantal dagen later naar de poli orthopedie als ze toch last blijven houden van bijvoorbeeld rugpijn of pijn aan de ledematen. Ik krijg dus veel fracturen te zoen. Verder heb ik hier al een aantal keren (het vermoeden op) bottumoren gezien, iets wat redelijk zeldzaam is in Nederland.
De dokters zijn ook er plezierig om mee samen te werken en laten ook de ruimte voor mij om de patiënt te onderzoeken en dergelijke.
De poli bestaat uit twee tafels waar de dokters aan zitten en de patiënten aan zien en een tafel waar een van de zusters de patiënten ontvangt als ze binnenkomen. Verder zijn er nog twee behandelkamers waar evt gips verwisseld kan worden of geplaatst, er is een spine unit waar mensen met problemen van de wervels onderzocht kunne worden en een kantoortje voor de head of department (wat meteen een van m'n favoriete dokters is hier). Ik zit vaak bij een van de twee dokters aan tafel, maar het gebeurd regelmatig dat de patiënten (die trouwens niet in een wachtkamer wachten tot ze aan de beurt zijn maar gewoon binnen komen lopen en bijna aan tafel wachten op hun beurt) naar mij tie komen lopen en hun status wille geven en met hun verhaal beginnen, waarop ik ze weer op vriendelijke wijze wegwuif. De Nepalese zo'n heeft me blijkbaar goed gedaan, want ik lijk volgens de dokters voldoende op een Nepalees nu voor de patiënten om te denken dat ik een van de dokters ben.

Dinsdag na m'n dienst was het tijd om te chillen en te zwemmen in hotel global (zoals eigenlijk altijd na m'n dienst). Bij binnenkomst werd ik aangesproken door Lea, de volunteer advisor, dat van de nieuwe groep volunteers die vandaag zouden arriveren een met mij een kamer zou gaan delen. Tijd om hen te gaan ontmoeten! Het bleek een Amerikaan te zijn, Connor. Een geweldige kerel en meteen een welkome afwisseling van de vrouwelijke overmacht hier.

Woensdags bij de volunteer meeting was het weer tijd om nieuwe plaatsingen voor de volgende week te kiezen. Misschien komt het door mijn verhalen en ervaringen bij ortho, misschien omdat anderen het ook gewoon eens willen proberen, maar voordat het mijn beurt was om te kiezen hadden al 4 mensen voor plaatsing bij de orthopeden gekozen. Om hier als 5e bij te komen zou te veel worden dus heb ik gekozen om een weekje op de ER (emergency room) aan de slag te gaan. Daarover volgt in het volgende verslag dus meer. Na de plaatsing werden de weekendplannen doorgegeven. Hannah, Elena en ik hadden in bandipur al besloten om het weekend naar Chitwan national park te gaan. Connor sloot zich bij ons aan.

Na de rest van de week bij de orthopeden doorgebracht te hebben was het vrijdag rond 18:00 tijd om te vertrekken richting het nationaal park, voor een weekendje jungle, wildlife spotten, olifantje rijden, badderen met een olifant, jeep safari etc.
Vrijdagavond startte met een goed buffet bij aankomst in het resort. Daarna gingen we het dorpje in voor een cultureel avondje kijken naar de plaatselijke dansen. Tijdens de rit hier naartoe kwam ik een oude bekende tegen. Marjolein, die ik op Schiphol ontmoet had, was samen met twee andere Nederlandse vrijwilligers toevallig dit weekend ook afgedaald naar Chitwan. Kon ik meteen m'n Nederlands weer eens oefenen. Na de show terug naar het resort en onder het genot van een paar biertjes samen met Connor, Elena en Hannah een deel van de wk wedstrijden gekeken. De dames hielden het een helft vol en gingen daarna naar bed. De volgende dag startte vroeg. 5:30 wake up call. Ontbijtje en hoppa, de jungle in. Eerst met een kano over de rivier, waar we een aantal krokodillen (gharials) zagen. Aangekomen op plaats van bestemming liepen we de jungle in. Behalve een paar herten en aapjes (makaken) niet veel dieren gezien. Dit kwam omdat er verse tijgerpootafdrukken te zien waren. Een bengaalse tijger was ons voor gegaan over het pad en had grootdeel van de dieren afgeschrikt. Maila, onze gids, besloot om de tijgersporen een beetje te volgen in de hoop de tijger te zien. Helaas helaas, dit lukte niet. Anders had ik m'n spullen kunnen pakken en met een gelukkig gevoel direct terug kunnen vliegen naar Nederland. De wandeling eindigde bij een plek waar olifanten gefokt werden. Hier konden we knuffelen met een paar "baby"olifantjes van ongeveer 10 maanden oud. Daarna tijd om de zwemspullen aan te trekken en met de olifanten het water in te gaan. Op de rug klimmen en de olifant het water over je heen te laten spuiten, je van zijn rug af te laten gooien, heerlijk. Een hele gave ervaring.
Nadat we voor lunch langs het resort waren gegaan, vertrokken we met een jeep opnieuw de jungle in. Neushoorns, veel vogels, wilde zwijnen en nog veel meer beesten waren in grote getallen aanwezig. Helaas weer geen tijgers en geen sloth bears.
Na de rit een biertje drinken aan de oever van de rivier om daar de zonsondergang te zien was een mooie afsluiting van een mooie dag. Weer een avondje met biertjes en voetbal. Laatste dag in Chitwan tijd om op de rug van een olifant door de jungle te gaan. Dit was zeker gaaf, maar om met vier mensen in een niet al te comfortabel bakje op de rug van een olifant te zitten en met iedere stap tegen de rand aan te botsen was wat tegenvallend en deed af van de ervaring.

Volgende verslag zal wat meer verhalen bevatten over wat er eigenlijk allemaal in het ziekenhuis gebeurd. De ER heeft een aantal interessante ervaringen opgeleverd. Hopelijk tot snel weer.