There and back again

Tja, je gaat op reis en wat moet je dan doen. Net als ieder ander die zowel kort als langer weggaat, natuurlijk een blog bijhouden op waarbenjij.nu om het thuisfront en alle andere geïnteresseerden op de hoogte te houden van het reilen en zeilen op je plaats van bestemming. Dus ik kon het niet laten precies hetzelfde te doen.

Bij deze het eerste stukje wat ik schrijf (het teststukje reken ik maar niet mee).

Ook al is de titel gelijk aan het boek waarin Bilbo baggins zijn avonturen beschrijft (beter bekend als the hobbit door J.R.R Tolkien), zal dit hier verder niets mee te maken hebben. Ookal had ik wel in het vliegtuig naar kathmandu naar de filmversie hiervan kunnen kijken. Waar het dan wel op slaat zal voor een aantal die Facebook of whatsapp in de gaten hebben gehouden misschien al duidelijk zijn. Voor alle anderen, het wordt vanzelf duidelijk.

Zondag 1 juni was het eindelijk zover. Na een aantal maanden voorbereidingen treffen en alles regelen, van tickets tot malariamedicatie en alles wat er verder bijhoort, vertrok ik rond 11 uur richting Schiphol vergezeld door het afscheidscomité bestaande uit mijn ouders, opa en oma, Marvyn, Milou en Annemarie. 14:35 stond mijn vlucht gepland. Eerst naar Istanbul om van daar 1.5 uur later door te vliegen naar Kathmandu, Nepal om daar 8 weken vrijwilligerswerk te gaan doen in een ziekenhuis.
Na afscheid genomen te hebben van iedereen, snel richting de gate, waar ik al snel aan de praat raakte met Marjolein, een net afgestudeerde studente journalistiek. Toevallig zou ook zij doorvliegen naar Kathmandu, voor vrijwilligerswerk, maar via een andere organisatie, dan waar mijn programma georganiseerd was. Onze wegen scheidden zich in het vliegtuig.
De vlucht naar Istanbul verliep prima, ware het niet dat we voor de start al zeker een uur vertraging opgelopen hadden vanwege hevige regenval in Istanbul. De overstaptijd werd alsmaar korter en korter en toen we eenmaal het vliegtuig uit konden waren er nog maar 15 minuten tot vertrek van mijn vliegtuig naar Kathmandu. Gelukkig haalde ik die net door de security check te skippen (boarding pass aan de security guard laten zien hielp daarbij omdat hij zag dat ik haast had) en de gate was maar een klein stukje rennen. Spannendste zou vooral worden of de bagage op tijd overgezet zou zijn, maar dat zou pas in Kathmandu duidelijk worden.
De vlucht naar Kathmandu zou precies tijdens de nacht zijn, dus ik hoopte wat slaap te kunnen pakken en meteen in een goed ritme te komen. Helaas ging ook dit niet als gepland... Op de rij voor me zat een echtpaar (Indiaas uiterlijk) met een baby'tje. En doe begon natuurlijk net te huilen toen ik wilde gaan slapen. Hield het kleine kereltje eindelijk op besloot papa om de lege stoel naast mij in beslag te nemen (die hij tot dan toe al als vuilnisverzamelplaats had gebruikt). Daarbij had hij de stoel van zijn vrouw en zijn originele stoel zo ver mogelijk achterover gezet en hierdoor mijn ruimte al flink beperkt. Daarbij vond hij het nodig om vanuit zijn nieuw ingenomen plek luidkeels met zijn vrouw in discussie te gaan, die nog altijd een rij voor ons zat. Waarom op deze manier... Geen idee. Als kers op de taart verstond en sprak hij geen woord Engels en waren gebaren ook niet voldoende om hem stil te krijgen. No sleep for me then...

Nog redelijk fit landden we om ongeveer 6:30 plaatselijke tijd op Kathmandu Tribhuan AirPort. Spanning steeg. Zou onze bagage overgekomen zijn of niet... Tromgeroffel.... Alweer helaas, de reis begon niet al te best. Ik werd door Marjolein tussen de wachtende mensen geplukt. Zij was, samen met een andere Nederlandse door iemand van de AirPort staff apart genomen en was ze verteld dat onze bagage er nog niet was. Ze waren op voorhand al gewaarschuwd dat dit het geval was. De bagage zou een dag later pas arriveren. Snel de formulieren ingevuld en door de customs heen en op zoek naar een bordje van Projects Abroad. Ondertussen een horde taxichauffeurs van me af moeten houden die je allemaal "very cheap and fast" naar elke plek kunnen brengen. Al snel vond ik het bordje en snelde die kant op om onze driver en medewerker van het hotel waar we opgevangen zouden worden, te ontmoeten. In het busje zate. De overige volunteers al te wachten. 25-jarige Josh, een Amerikaan met een goedlopende eigen business die hier komt voor zijn afsluitende onderzoek van zijn studie. Hij was hier voor een conservation project in pokhara, en zou de volgende ochtend al die kant op vertrekken. Verder waren er nog de 23-jarige Lauren uit Engeland, die ongeveer dezelfde periode als ik in chitwan zou zijn voor volunteering in het ziekenhuis, en de 21-jarige Nele uit Duitsland die in Kathmandu zou blijven voor een healthcare project.
De busrit naar het hotel was al een belevenis op zich. Verkeer in Nepal lijkt een grote chaos zonder dat er duidelijke regels of verkeersborden lijken te zijn. Overal waar je rijd hoor je niets anders dan getoeter. De toeter wordt alleen anders gebruikt dan we in Nederland gewend zijn, hier is het meer een soort groet en het laten weten dat je je voorganger nadert. Er zijn filmpjes van de busrit, maar ik weet niet of die het duidelijk genoeg gaan weergeven.
Aangekomen in het hotel werden we opgevangen, kregen kamers toegewezen en naar de ontbijthal gebracht. Eindelijk een ontbijtje. Om 10:30 werden we opgepikt door Rebecca, de communications manager voor Projects Abroad Nepal. Ze gaf ons een korte uitleg en daarna liet ze ons zien waar we geld konden pinnen en een Nepalese simkaart kopen. Daarna ontmoeten we Claire nog, een van de volunteer advisors ter plaatse. Met z'n allen nummers uitgewisseld zodat we altijd mensen van de staff te pakken konden krijgen en daarna werden we losgelaten. Tijdens het ontbijt had Annie zich bij ons gevoegd. Deze 21-jarige Amerikaanse zou ook naar chitwan gaan en liep ook met de introductie met ons mee. Na de introductie maakten we gebruik van onze vrije tijd en samen met Annie, Lauren en Josh vertrok ik te voet Kathmandu in. Heerlijk rondgelopen en verdwaald in de vele straatjes en steegjes die er in deze drukke stad zijn. Verdwalen is ook geweldig om met de locale aan de praat te raken. Iedereen is willing om je de goede kant op te sturen hoe goed of slecht hun Engels ook is. Ondertussen overweldigd door de geluiden, geuren, stof, warmte en drukte van Kathmandu maakt het een hele experience en meteen enorm duidelijk dat je niet meer in Nederland bent.

Na de lunch even kort gaan slapen en na dinner gingen de dames naar bed omdat ze allemaal vroeg op moesten voor de reis naar chitwan. Josh zou zelfde tijd vertrekken naar pokhara, maar wij besloten nog snel een biertje te gaan drinken in een bar in de buurt. Helaas zou ik nog niet naar chitwan kunnen vertrekken de volgende ochtend, omdat mijn bagage dan aan zou komen.

Voor mij betekende dat dat ik uit zou kunnen slapen, maar vanwege de temperatuur werd ik alsnog om 6:00 wakker.
Er zouden weer nieuwe volunteers aankomen maar die ben ik denk ik misgelopen. Bij ontbijt ontmoette ik Tahora uit Amerika en Martin uit Denemarken en ben met hen en Nele weer de hele dag in Kathmandu gaan rondstruinen, ijs gaan eten, koffie gaan halen (voor de bekenden: ze hadden zelfs een Nepalese versie van de mellow morning), blended oreo shake geprobeerd en 's avonds uit eten geweest. Al met al een heerlijk relaxte dag.

Morgen vertrek ik richting mijn placement in chitwan en zal ik ook bij mijn project gaan starten. Ik ben zeer benieuwd naar hoe dit gaat zijn. Van Martin en Tahora (die er net vandaan kwamen) wel de nodige tips mee gekregen. In ieder geval staat er een 6-urige busrit voor de boeg morgenochtend vroeg.

Nieuwe verhalen volgen weer zodra ik tijd en internet heb.

Namaste